Замолчете!
Не пречете!
По улица Жена оди,
на челото со три бразди,
со три бразди за три сина -
за Колета,
Андо,
Владо,
пролетното цвеќе младо,
зол туѓинец што го скина
со меч остар и со оган
низ земјава кога мина.
По улица Мајка оди,
со две очи, два кладенца,
два кладенца сосем суви,
источени солзи врели,
низ одаи пусти, глуви,
над постели, празни, бели.
Помогнете!
Пат правете
да помине мајка стара!
Таа може во нас сите
синовите да ги бара!
Синовите да ги бара
во војната што ги прати,
а ниеден од нив дома
кај мајката не се врати.
Запомнете!
Раскажете!
Раскажете да се знае!
Ниту еден од три сина!
По години долги, долги...
по илјада, а и згора
некој дедо со внучето
до печката пак ќе седи
и приказна ваква стара
ќе започне да му реди:
- Била еднаш мајка една,
со три сина к'о три џина,
се јунаци лични, стројни
но грабачи, орди диви,
поробиле градови, ниви
па фатиле пушки бојни,
да ја бранат синовите
и другата мајка нивна
- таа мајка Татковина...
По улица мајка мине
со плетена коса сива.
Запомни ја и ти, сине,
таа вечно ќе е жива!
