„Зад решетки сум заклучена со клучеви и катанци. Од прозорец гледам само мал дел од надворешниот свет, а копнеам, несопирливо копнеам по него. Од дебели метални шипки решетки направени. Со тешки катанци заклучени, ме спречуваат да излезам, а толку многу копнеам надвор да заминам. Слободата постојано ја посакувам, сонцето од наутро до навечер без забрани и препреки да го почувствувам. Многу, премногу, најмногу по сонцето и слободата копнеам". Ова не се стихови напишани од поет, туку реченици на осуденичката Марија Зорбовска Ѓеоргиева за нејзините затворски денови.